Λέσβος: Το ιστορικό καφενείο Πανελλήνιον

Το Πανελλήνιον είναι ένα από τα ιστορικά καφενεία της Μυτιλήνης, και μαζί με το διπλανό του Κρυστάλ (έχει κλείσει), άνοιξαν στις αρχές του περασμένου αιώνα, όταν η ζωή της πόλης μεταφέρθηκε γύρω από τον επιβλητικό Άγιο Θεράποντα.

Για δεκαετίες το καφενείο Πανελλήνιον αποτελούσε το κέντρο ζωής της πόλης, έχοντας για καιρό τη μορφή καζίνο. Στα τραπέζια του λένε πως χάθηκαν περιουσίες, κάποιες στιγμές δόθηκαν μέσα σε αυτό παραστάσεις και συναυλίες, ενώ μεσουράνησε τη δεκαετία του Μεσοπολέμου αποτελώντας το σημείο συνάντησης όλης της κοινωνικής και πολιτικής ζωής της Μυτιλήνης (από δω έχουν περάσει ο Γεώργιος Παπανδρέου και ο Ελευθέριος Βενιζέλος).

Φημιζόταν για την πολυτέλειά του, με καθρέφτες, καπελιέρες, καναπέδες με δερμάτινο κάλυμμα, ενώ από το ξεκίνημά του υπήρχαν και δύο γαλλικά μπιλιάρδα.

Αρχικά στο Πανελλήνιον σύχναζαν μόνο οι αριστοκράτες της πόλης και αργότερα, χωρίστηκε σε δύο τμήματα, από τη μια ήταν η αριστοκρατία και από την άλλη η εργατική τάξη καθώς υπήρχε διαχωριστική γραμμή, που χώριζε το μαγαζί σε πάνω και κάτω μέρος.

Με τα χρόνια το καφενείο Πανελλήνιον, μαζί με την παλιά πελατεία του, «γέρασε». Λίγο πριν κλείσει, στα μέσα της δεκαετίας του 1990, ήταν ένα απλό λαϊκό καφενείο, το οποίο διατηρούσε, ωστόσο, τμήμα του αρχικού του διακόσμου. 

Με απόφαση του Υπουργείου Αιγαίου ο εσωτερικός χώρος του χαρακτηρίζεται ως διατηρητέος, καθώς και η χρήση του ως καφενείου, με το σκεπτικό ότι αποτελεί πολύτιμη ζωντανή μνήμη της ιστορίας και της γραφικότητας της παλιάς Μυτιλήνης. 

Επί δέκα χρόνια παραμένει κλειστό και στα τέλη της δεκαετίας του 2000 το Πανελλήνιον ξαναλειτούργησε. Για τους παλιούς δεν λέει πια τίποτα, θυμίζει καφετέρια ή μπιστρό, και για πολλούς επικρατεί η άποψη ότι αναζωογόνησε την πόλη.

Εγώ εντυπωσιάστηκα όχι μόνο από την πανέμορφη διακόσμησή του που θυμίζει ρετρό (τοίχοι του με μεγεθύνσεις φωτογραφιών της παλιάς Μυτιλήνης, τραπεζοκαθίσματα βιενέζικα αναπαυτικά από ξύλο και δέρμα, όμορφες ψευδοροφές και κομψοί πολυέλεοι για φωτιστικά), αλλά κυρίως από την ποικιλία του κοινού του, που πιστεύω ότι είναι και ο πλούτος του.

Παρατήρησα ανθρώπους μοναχικούς να απολαμβάνουν την ηρεμία τους, συνταξιούχους να παίζουν τάβλι ή να συζητούν, κυρίες μεσήλικες να πίνουν το τσάι τους, νεαρές κοπελιές να χαριεντίζονται πίνοντας το καπουτσίνο τους, ξένοι επισκέπτες να χαζεύουν και άλλοι πολλοί να χαίρονται τα γλυκά τους και τους μεζέδες τους (η γκουρού τυρόπιτα με δυόσμο που δοκίμασα ήταν υπέροχη), ενώ κάποιοι νέοι να σερφάρουν στο ίντερνετ. Μού δημιουργήθηκε η αίσθηση ότι στο καφενείο Πανελλήνιον μπορούν να συνυπάρξουν πολλές γενιές και αυτό εμένα προσωπικά μ' αρέσει πολύ.

πηγη:huffingtonpost.gr