Γεώργιος Δροσίνης (1859 – 1951)

Ο ποιητής, πεζογράφος και δημοσιογράφος Γεώργιος Δροσίνης γεννήθηκε στις 9 Δεκεμβρίου 1859.

Σπούδασε νομικά και φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και στη συνέχεια Ιστορίας της Τέχνης στη Λειψία, στη Δρέσδη και στο Βερολίνο.
Από το 1889 ως το 1897 υπήρξε διευθυντής του περιοδικού Εστία, που ο ίδιος μετέτρεψε σε εφημερίδα το 1894. Το 1901 ίδρυσε τις σχολικές βιβλιοθήκες και το 1908 το εκπαιδευτικό μουσείο. Συνέβαλε, επίσης, στην ανέγερση του Οίκου Τυφλών, της Σεβαστοπούλειας Επαγγελματικής Σχολής και της Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρίας.

Έγινε τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών από την ίδρυσή της το 1926, διατέλεσε ο πρώτος Γραμματέας των Δημοσιευμάτων του Ιδρύματος (1926-1928) και τιμήθηκε με το Αριστείο των Γραμμάτων και Τεχνών.

Στο χώρο της λογοτεχνίας πρωτοεμφανίστηκε το 1879 με ποιήματά του στα περιοδικά Ραμπαγάς και Μη Χάνεσαι. Ένα χρόνο αργότερα κυκλοφόρησε η πρώτη του ποιητική συλλογή υπό τον τίτλο Ιστοί Αράχνης, η σταδιοδρομία του, όμως, ως νέου ποιητή άρχισε το 1884 με τη συλλογή Ειδύλλια.

Ποιητής της νέας αθηναϊκής σχολής -όπως και ο Κωστής Παλαμάς, με τον οποίο υπήρξε στενός φίλος- χρησιμοποίησε τη δημοτική γλώσσα από τις πρώτες του δημιουργίες και άντλησε στοιχεία από τα δημοτικά τραγούδια και τη λαϊκή παράδοση. Ως πεζογράφος, χρησιμοποίησε αρχικά την καθαρεύουσα, για να στραφεί κι εκεί αργότερα στη δημοτική, με το διήγημά του Το βοτάνι της αγάπης (1901).

Πέθανε στις 3 Ιανουαρίου 1951, στην Κηφισιά.

Το σπίτι σου

Τίποτε δεν άλλαξε απ᾿ το σπίτι σου,

κι απ᾿ το δρόμο κι απ᾿ τη γειτονιά.

Μόνον η παλιά βρυσούλα στέρεψε

στην αντικρινή σου τη γωνιά.

Τίποτε δεν άλλαξε απ᾿ το σπίτι σου.

Βιαστικὸς διαβάτης το θωρώ

και, ξεχνώντας πόσα χρόνια πέρασαν,

σα και τότε πάλι λαχταρώ...

Λαχταρώ ν᾿ ανοίξης το παράθυρο

και στο διάβα μου άξαφνα να βγης,

γελαστή παιδούλα καστανόξανθη,

χάραμα απριλιάτικης αυγής.

Σφαλιστό απομένει το παράθυρο

κι αν τ᾿ ανοίξη, μια ά λ λ η θα φανή...

Μόνο στο παράθυρο της θύμησης

βγαίνεις ἴδια καὶ παντοτινή.

Πηγή:sansimera.gr