Άρτα, ζωντανός θρύλος!

Ένα Σαββατοκύριακο στην Άρτα είναι αρκετό για να σας πείσει πως η πόλη του περίφημου Γεφυριού «αναπνέει» μέσα από το παρελθόν της, ενώ, ταυτόχρονα, γράφει τη δική της σύγχρονη και εξίσου γοητευτική ιστορία...

Yπηρετώντας το πεπρωμένο της που τη θέλει πρωταγωνίστρια στο διάβα των αιώνων, η Άρτα υπήρξε πρωτεύουσα του κράτους του Πύρρου (όταν αυτό μεταφέρθηκε το 295 π.Χ. στην Αμβρακία) αλλά και του Δεσποτάτου της Ηπείρου (κατά τους ύστερους βυζαντινούς χρόνους). Σήμερα, η Άρτα αποτελεί ένα επαρχιακό μέρος που συνδυάζει σύμμετρα τις ανέσεις της σύγχρονης εποχής με τα νεοκλασικά κτήρια, τα βυζαντινά κειμήλια, τους γραφικούς πεζόδρομους και φυσικά το διάσημο «Γιοφύρι» της, «που ολημερίς το χτίζανε, το βράδυ γκρεμιζόταν». 

Το αρμονικό συνταίριασμα παρελθόντος-παρόντος είναι αυτό που καθιστά την Άρτα, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ηπείρου ιδανική για μια ευχάριστη απόδραση από τα συνηθισμένα. Διανύοντας 360 χλμ. από την Αθήνα και διασχίζοντας τη γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου και την αμφιθεατρική Αμφιλοχία, προσεγγίζετε τον προορισμό σας μετά από περίπου 4 ώρες. Έτσι πραγματοποιήθηκε και το δικό μας αντάμωμα με την Άρτα, γεμάτο ενθουσιασμό και περιέργεια...

ΑΝΑΜΟΧΛΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟ ΧΘΕΣ...
Πρώτη στάση μας στην Άρτα -τι άλλο;- το διάσημο «Γιοφύρι»! Ο θαυμασμός που αισθάνεσαι, άλλωστε, όταν το αντικρίζεις από μακριά, είναι τόσο μεγάλος που θες μεμιάς να το «αγγίξεις», να περπατήσεις πάνω του και να ταξιδέψεις στο χρόνο...

Αφήνοντας προσωρινά την Άρτα πίσω μας και συνεχίζοντας στο δρόμο για τα Γιάννενα -ακολουθώντας τις σχετικές οδηγίες- δεν χρειάστηκαν παρά μόνο λίγα λεπτά για να ξεπροβάλει στα δεξιά μας το σήμα κατατεθέν του τόπου, το «Γιοφύρι» της Άρτας. Βγαίνοντας από το αυτοκίνητο, τη ματιά μας κέρδισε το κεραμιδί κτήριο του Λαογραφικού Μουσείου Σκουφάς, όπου φιλοξενούνται εκθέματα της τοπικής λαϊκής παράδοσης, ενώ την προσοχή μας τράβηξε ο γέρικος πανύψηλος πλάτανος, που στέκεται κυρτωμένος -θαρρείς πως για κάποιο λόγο είναι θλιμμένος και μελαγχολικός.

Πρόκειται για το ιστορικό δέντρο του Αλή Πασά στην Άρτα, πάνω στο οποίο χιλιάδες Έλληνες άφησαν την τελευταία τους πνοή με τα απάνθρωπα βασανιστήρια των Τούρκων. Μοιραστήκαμε τη λύπη και το θυμό του και κατευθυνθήκαμε εντέλει προς το «επίτευγμα» του Πρωτομάστορα του δημοφιλούς δημοτικού τραγουδιού, το «Γιοφύρι».

Η μέρα στην Άρτα ήταν ηλιόλουστη και εκείνο φαινόταν λαμπερό και χαρούμενο, λουσμένο από τα ήρεμα νερά του ποταμού Αράχθου. Οι θρύλοι που «στοιχειώνουν» το γεφύρι της Άρτας στριφογύριζαν στη σκέψη μας... Αναζητώντας λίγα ψήγματα ιστορίας -πριν «παγιδευτούμε» στη μυστηριακή του ατμόσφαιρα - διαπιστώσαμε πως η χρονολόγησή του ήταν ένα από τα θέματα που δίχασε τους ιστορικούς μελετητές. 

Η πλειοψηφία, βέβαια, κατέληξε στο χρονικό διάστημα 1602-1606, ωστόσο, ορισμένοι υποστηρίζουν ακόμη ότι αποτελεί κτίσμα του 3ου αιώνα. Λέγεται, μάλιστα, ότι τότε μπήκαν τα πρώτα θεμέλια από το βασιλιά Πύρρο, που θέλησε να δαμάσει το «μένος» των νερών... Αρκετά χρόνια μετά, με τη συνθήκη του Βερολίνου το 1881, το «Γιοφύρι» «υπηρέτησε» ως σύνορο του ελληνικού κράτους, όταν η Άρτα για ακόμη μια φορά πρωτοστάτησε στην απελευθέρωσή της από τους Τούρκους, νωρίτερα από την υπόλοιπη Ήπειρο. Με αυτές τις πληροφορίες στο νου, βρεθήκαμε να το διασχίζουμε ευλαβικά.

Χωρίς να αντιληφθούμε το πώς και το γιατί, χαμηλώσαμε φωνή και βλέμμα, αναζητήσαμε μάταια την Πρωτομαστόρισσα ανάμεσα στις πέτρινες καμάρες του και παραδοθήκαμε στο αγέρωχο σύμβολο, που δίνει την αίσθηση μιας ζωντανής ύπαρξης. Ο ήλιος είχε πια χαθεί και οι ψιχάλες που ακολούθησαν ήταν αρκετές για να πεισμώσουν τα νερά του ποταμού Αράχθου, που τώρα έτρεχαν ορμητικά δίνοντάς του μια όψη διαφορετική -σαν να άλλαξε διάθεση, σαν κάτι να ήθελε να πει... Μακριά από την απόκοσμη και υποβλητική αυτή ατμόσφαιρα, τα διάφορα cafes και εστιατόρια που υπάρχουν τριγύρω, πρόβαλαν στη σκέψη μας τη γέφυρα, που ενώνει τις δύο όχθες του ποταμού, ως τον συνδετικό κρίκο του σήμερα και μιας αλλοτινής εποχής...

ΑΡΩΜΑ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ ΣΤΗΝ ΑΡΤΑ
Με την απόφαση να συνεχίσουμε το ταξίδι μας στο χθες, οδηγηθήκαμε προς το κάστρο. Τοποθετημένο στην είσοδο της Άρτας, δεσπόζει θριαμβευτικά αποτελώντας το αντιπροσωπευτικότερο δείγμα μεσαιωνικής αρχιτεκτονικής. 

Η ιστορία του γυρίζει πολλούς αιώνες πίσω, όταν οι αρχαίοι Αμβρακιώτες περιέκλεισαν την κάτω πόλη με τείχος για να προστατευθούν. Γι' αυτό κι οι ντόπιοι εδώ υποστηρίζουν πως όπου κι αν σκάψεις... θα «πέσεις» πάνω στην παλιά Αμβρακία. Ελάχιστα απομεινάρια εκείνης της εποχής σώζονται σήμερα, βέβαια. Στα θεμέλια του τείχους αυτού στηρίχτηκε το νεότερο οχυρό των βυζαντινών χρόνων -περί τα μέσα του 13ου αι.- που σώζεται σε άριστη κατάσταση έως και τις μέρες μας. Η τύχη ήταν με το μέρος μας, μιας και βρήκαμε την πύλη του ανοιχτή -συνήθως είναι κλειστό για το κοινό. Περιπλανηθήκαμε στο εσωτερικό του, απ' όπου η θέα ήταν απερίγραπτη, και αφήσαμε το βλέμμα μας να συναντήσει τα Τζουμέρκα... Δυστυχώς, ο χώρος στο μεγαλύτερο μέρος του παραμένει ανεκμετάλλευτος, ενώ το εγκαταλειμμένο ξενοδοχείο Ξενία κάνει τα σημάδια της ερήμωσης ακόμα πιο έντονα!

Απομεινάρια βυζαντινού πολιτισμού στην Άρτα αποτελούν εξίσου και οι αναρίθμητες βυζαντινές μονές. Εντύπωση, μάλιστα, προκαλεί το γεγονός ότι σε κάθε γωνιά ξεπροβάλλει και μια εκκλησία! 

Η Παναγιά Παρηγορήτισσα στην ομώνυμη οδό, είναι το σπουδαιότερο βυζαντινό κόσμημα της περιοχής. Η ιστορία της ξεκινά το 1285-1289, όταν ο Νικηφόρος Α΄ Κομνηνός με τη σύζυγό του Άννα, ανέλαβαν το χτίσιμό της. Σε αυτή την περίπτωση, η τύχη μάς γύρισε την πλάτη, μιας και, εξαιτίας εργασιών αναστήλωσης, δεν κατορθώσαμε να θαυμάσουμε το μεγαλείο της. Πήραμε, ωστόσο, μια δυνατή γεύση από βυζαντινή Άρτα, όταν επισκεφθήκαμε, λίγα χιλιόμετρα έξω από την πόλη, τη Βλαχέρνα με τη γραφική μονή της να στολίζει το περιβάλλον τοπίο. Η εκκλησία διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο την εποχή του Δεσποτάτου, όπως μας πληροφόρησε σχετικώς ο παπάς του χωριού. Πρόθυμος και ευγενικός, μοιράστηκε μαζί μας όλα εκείνα τα στοιχεία που την καθιστούν ξεχωριστή...

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ...
Η μαγεία από την αίγλη των παλιών ένδοξων εποχών μας αιχμαλώτισε. Είχε έρθει, όμως, η ώρα να γνωρίσουμε στην Άρτα και το σύγχρονο κομμάτι της. Κατηφορίσαμε προς το κέντρο, περπατήσαμε τον κεντρικό πεζόδρομο της Σκουφά -το όνομά της προέρχεται από τον Αρτινό ιδρυτή της Φιλικής Εταιρείας- με τα επιβλητικά νεοκλασικά του κτήρια. 

Στο ύψος του Αγίου Δημητρίου, συναντήσαμε την Πλατεία Εθνικής Αντιστάσεως. 

Η μετάβαση στο παρόν της Άρτας πραγματοποιήθηκε αυτόματα! 

Παντού εμπορικά καταστήματα, cafes, μπαράκια, ρεμπετάδικα, ταβέρνες και εστιατόρια! Ήταν φανερό πως εδώ χτυπούν οι παλμοί της σύγχρονης ζωής της Άρτας από το πρωί... έως το άλλο πρωί! Κόσμος κάθε ηλικίας πηγαινοερχόταν, ενώ φωνές και χαρούμενοι ήχοι από την μεριά της πλατείας, μας προκάλεσαν να την επισκεφθούμε και να γευτούμε έναν απολαυστικό cappuccino «περικυκλωμένες» από ανθρώπους με καλή διάθεση που φαινόταν στην εμφάνιση, τις κινήσεις και τα πλατιά τους χαμόγελα!

Ο μεσημεριανός καφές στην Άρτα αποτελεί «κανόνα απαράβατο» -όπως μας ενημέρωσε μια παρέα φοιτητών. Το απόγευμα, ωστόσο, το κέντρο ξαφνικά «ερημώνει»... Μην ξεγελιέστε, όμως! Όλοι συγκεντρώνονται στα μεζεδοπωλεία που βρίσκονται στα γύρω στενάκια και διασκεδάζουν με τσίπουρα και ρεμπέτικη μουσική. Αφού τηρήσαμε και εμείς πιστά το «έθιμο» της τσιπουροκατάνυξης, ανανεώσαμε το ραντεβού μας με την Άρτα για το βράδυ. 

Ξεκινώντας την «μπαρότσαρκα» από την κεντρική Πλατεία Μονοπωλίου και βολτάροντας σε όλο το μήκος του πεζόδρομου της Σκουφά, που συγκεντρώνει όλη την κοινωνική ζωή, καταλήξαμε και πάλι στην Πλατεία Εθνικής Αντιστάσεως ή Νομαρχίας -όπως συχνά την αποκαλούν, εξαιτίας του ομώνυμου δημόσιου κτηρίου. Τα μπαράκια μάς υποδέχτηκαν με ανεβαστική μουσική, άφθονα ποτά και ανεξάντλητο κέφι! Χορέψαμε στους ρυθμούς της αρτινής διασκέδασης και αρκετές ώρες μετά χαιρετήσαμε τον κόσμο, που με ζεστασιά μας «φιλοξένησε». Το σίγουρο είναι πως οι ντόπιοι στην Άρτα, όχι μόνο έχουν ανακαλύψει το νόημα της καλοπέρασης, αλλά πρόθυμα μοιράζονται τα μυστικά της με όποιον αποφασίσει να επισκεφθεί την πόλη τους, την Άρτα...

Πηγή:travelstyle.gr