Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης

Η Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης εορτάζεται κάθε χρόνο στις 21 Μαρτίου. Η αρχική έμπνευσή της ανήκει στον έλληνα ποιητή Μιχαήλ Μήτρα, ο οποίος το φθινόπωρο του 1997 πρότεινε στην Εταιρεία Συγγραφέων να υιοθετηθεί ο εορτασμός της ποίησης στην Ελλάδα, όπως και σε άλλες χώρες, και να οριστεί συγκεκριμένη μέρα γι' αυτό.

Η εισήγησή του έφτασε με επιστολή στα χέρια του ποιητή και μελετητή της ποίησηςΚώστα Στεργιόπουλου, προέδρου τότε της Εταιρείας Συγγραφέων. 

Η ποιήτρια Λύντια Στεφάνου πρότεινε ως ημέρα εορτασμού την 21η Μαρτίου, την ημέρα της εαρινής ισημερίας, που συνδυάζει το φως από τη μία και το σκοτάδι από την άλλη, όπως η ποίηση, που συνδυάζει το φωτεινό της πρόσωπο της αισιοδοξίας με το σκοτεινό πρόσωπο του πένθους. 

Η πρώτη Ημέρα Ποίησης γιορτάστηκε το 1998 στο παλιό ταχυδρομείο της πλατείας Κοτζιά. Ετοιμάστηκε με ελάχιστα έξοδα και πολλή εθελοντική δουλειά, και είχε μεγάλη επιτυχία.

Την επόμενη χρονιά ο συγγραφέας Βασίλης Βασιλικός, πρέσβης της Ελλάδας στην UNESCO, εισηγήθηκε στο Εκτελεστικό Συμβούλιο του οργανισμού η 21η Μαρτίου να ανακηρυχθεί Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, όπως η 21η Ιουνίου είναι Παγκόσμια Ημέρα Μουσικής. 

Οι Γάλλοι, οι Ιταλοί, οι Τυνήσιοι και άλλοι πρέσβεις από χώρες της Μεσογείου υποστήριξαν την εισήγηση και η ελληνική πρόταση υπερψηφίστηκε.

Τον Οκτώβριο του 1999, στη Γενική Διάσκεψη της UNESCO στο Παρίσι, η 21η Μαρτίου ανακηρύχθηκε Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης. 

Το σκεπτικό της απόφασης ανέφερε: «Η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης θα ενισχύσει την εικόνα της ποίησης στα ΜΜΕ, ούτως ώστε η ποίηση να μην θεωρείται πλέον άχρηστη τέχνη, αλλά μια τέχνη που βοηθά την κοινωνία να βρει και να ισχυροποιήσει την ταυτότητά της. 

Οι πολύ δημοφιλείς ποιητικές αναγνώσεις μπορεί να συμβάλουν σε μια επιστροφή στην προφορικότητα και στην κοινωνικοποίηση του ζωντανού θεάματος και οι εορτασμοί μπορεί να αποτελέσουν αφορμή για την ενίσχυση των δεσμών της ποίησης με τις άλλες τέχνες και τη φιλοσοφία, ώστε να επαναπροσδιοριστεί η φράση του Ντελακρουά "Δεν υπάρχει τέχνη χωρίς ποίηση"».

Της Σπάρτης οι πορτοκαλιές

Νικηφόρος Βρεττάκος

Της Σπάρτης οι πορτοκαλιές, χιόνι, λουλούδια του έρωτα,

άσπρισαν απ’ τα λόγια σου, γείρανε τα κλαδιά τους

γιόμισα το μικρό μου κόρφο, πήγα και στη μάνα μου.

Κάθονταν κάτω απ’ το φεγγάρι και με νοιάζονταν,

κάθονταν κάτω απ’ το φεγγάρι και με μάλωνε:

Χτες σ’ έλουσα, χτες σ’ άλλαξα, που γύριζες –

ποιος γιόμισε τα ρούχα σου δάκρυα

και νεραντζάνθια.

Κοίτα με στα μάτια

Νίκος Γκάτσος

Κοίτα με στα μάτια κι έλα πιο κοντά

άγια μου καρδιά κι αγαπημένη

άκουσα κι απόψε πόρτα να βροντά

πέτρες θα κυλάν οι πεθαμένοι.

Πώ να το ξεχάσω κείνο το παιδί

στο περιβολάκι τ' Άι-Νικόλα

έπινε τον ήλιο σα χλωρό κλαδί

πριν το θυμηθούν τα πολυβόλα.

Κοίτα με στα μάτια και με το σουγιά

πάρε από τη φλέβα μου μελάνι

γράψε τ' όνομά του στην αστροφεγγιά

χέρι φονικό να μην το φτάνει.

Πού είσαι Πέτρο; Πού είσαι Γιάννη;

Στου κάτω κόσμου το σιντριβάνι.

Νεράκι πίνω να λησμονήσω.

Γύρισε πίσω. Γύρισε πίσω.

Φλόρα Μιράμπιλις

Ιωάννης Γρυπάρης

Νεφελοκοβ' η συννεφιά κι' ήλιος χρυσός προβάλλει,

σκορπάει την άχνη που’ κρυβε του ερωτεμένου κόσμου

τα τόσα τα γητέματα, τα τόσα χλωρά κάλλη

ήμουν τυφλή κι' ανέβλεψα, τυφλή και σε ηύρα, φως μου.

Περίσσια, Αγάπη, η χάρη σου, κι' η δύναμη μεγάλη,

στην αβασίλευτη ομορφιά π' ανάστησες εμπρός μου,

σ' αυτήν π' ανοίγεις τη θερμή κι ερωτικήν αγκάλη,

σφαλώ τα μάτια κι' άθελα με ρίχτει ο λογισμός μου.

Ας έλθει ο Χάρος! σε ξανθούς κι' αζάρωτους κροτάφους

το κρύσταλλό του δάχτυλο ν' αγγίζει τώρα πρέπει,

που να βαστάει τ' όνειρο βαθειά και μες τους τάφους.

Γιατί με πόνο, στα βαριά τα χρόνια, δίχως πόθο,

δίχως αγάπη, ασπρόμαλλη ο νους γριά με βλέπει

σε σταχτοπαίπαλη γωνιά σ' ανέμη εμπρός να κλώθω.

ΠΗΓΗ

:sansimera.gr