Γυναίκα!!!

Το όνομα μου είναι γυναίκα.
Η Βίβλος λέει πως γεννήθηκα από το πλευρό του Αδάμ. Πως είμαι σάρκα από τη σάρκα του και αιώνιο συμπλήρωμα του. Συνοδοιπόρος και συμπαραστάτης.
Και μάλλον έτσι είναι, καθώς κάθε στιγμή της ύπαρξης μου, από το πρώτο μου κλάμα ως το τελευταίο μου γέλιο, νιώθω πάνω μου τη σκιά ενός παντοδύναμου αρσενικού. Πατέρας, αδερφός, σύζυγος, αγαπημένος, ορατός ή κι άφαντος…

Το όνομα μου είναι γυναίκα.
Λένε πολλά για την ψυχοσύνθεση μου. Για την τρυφερότητα της φύσης μου, τη φλογερή μου ιδιοσυγκρασία, το πολύπλοκο μυαλό μου. Είναι αλήθεια πως μπορώ να σκέφτομαι συνδυαστικά, με ιλιγγιώδεις ρυθμούς.
Ποτέ δε συμβιβάστηκα με τη δυαδικότητα της ανδρικής φύσης.
Ποτέ δεν αρκέστηκα στο άσπρο και το μαύρο. Πάντα ήθελα και το γκρι. Σε πενήντα αποχρώσεις του. Ίσως και παραπάνω. Γεμάτη η παλέτα μου με χρώματα κι ο καμβάς της ζωής μου τα έχει όλα πάνω. Ανάλογα την εποχή, το χώρο και το χρόνο. Ανάλογα το πολύπλοκο και πολύτιμο εγώ μου.

Το όνομα μου είναι γυναίκα.
Απόκτημα μου ύστερα από το διωγμό από τον παράδεισο, μια κατάρα που μετουσιώθηκε στη μεγαλύτερη ευχή: Η μητρότητα.
Τούτη η σάρκα που κουβαλώ έχει το χάρισμα να γεννά ζωή. Να πλάθει η ίδια και να γεννά τον άνθρωπο που είναι γραφτό να αγαπήσει περισσότερο σε τούτο τον κόσμο: το παιδί μου.
Γίνομαι η μάνα, η μητέρα, η μαμά. Θα νοιαστώ, θα συντρέξω, θα πονέσω. Μα πάνω από όλα θα αγαπήσω αυτό το κομμάτι του εαυτού μου που στέκεται αντίκρυ μου και με έχει ανάγκη. Γιατί πάντα με έχει.

Το όνομα μου είναι γυναίκα.
Πίσω από κάθε τι σημαντικό βρίσκομαι εγώ. Πίσω από κάθε μάχη της ανθρωπότητας, κάθε σημαντικό κι ασήμαντο άνδρα, κάθε μικρή και μεγάλη καμπή της ιστορίας.
Με είπαν ηρωίδα. Κι ίσως και να είμαι.
Δε ζήτησα ποτέ τίποτα. Η φύση μου είναι ζυμωμένη με την προσφορά και την αγάπη. Κι όσα μπορώ, τα δίνω. Κι όσα, πάλι, δεν μπορώ, κάτι θα κάνω για να τα δώσω κι αυτά. Σπονδή στο μητρικό, προστατευτικό μου ένστικτο.

Το όνομα μου είναι γυναίκα.
Είμαι η μάνα, η γυναίκα, η αδερφή σου. Είμαι εκείνη που θα σου παραδοθεί από αγάπη. Θα στηρίξει την οικογένεια της και θα μοχθήσει για εκείνη. Είμαι ο στυλοβάτης του σπιτιού. Η εστία που θα μαζέψει γύρω της όλα τα μέλη της οικογένειας. Θα τα ζεστάνει, θα τα θρέψει, θα τα κανακέψει.
Και δε θα σου ζητήσω τίποτα. Θα αρκεστώ σε ένα χαμόγελο κι εκείνη την βεβαιότητα της αμοιβαίας αγάπης. Εκείνη τη σιγουριά πως θα είσαι εκεί όταν θα σε χρειαστώ, ακόμη κι αν δε χρειαστώ ποτέ τίποτα. Γιατί μπορεί να λένε τη φύση μου ευαίσθητη, αλλά εγώ την ξέρω από ατσάλι.

Το όνομα μου είναι γυναίκα.
Κι αιώνες παλεύω για τα δικαιώματα μου. Για να μπορώ να διαχειρίζομαι τις ελευθερίες και τον εαυτό μου, όπως κρίνω κι επιθυμώ. Κι όσα κι αν μπορώ να πω πως έχω καταφέρει ως σήμερα, πάλι λίγα θα είναι.
Γιατί δεν είμαι μόνη. Είμαστε πολλές.
Κι αν κάποιες από μας ζουν όπως τους πρέπει, υπάρχουν κι άλλες που ζουν στο φόβο, το μίσος και την παράνοια.
Κακοποιούνται, βασανίζονται, εκπορνεύονται, ακρωτηριάζονται για να μείνουν αμόλυντες κι αιώνια στερούμενες της μητρότητας.
Γι’ αυτό κι είμαι ακόμη στην αρχή. Όσα κι αν κατάφερα στην πορεία των χρόνων μου να κερδίσω, είναι λίγα μπροστά σε αυτά που υπολείπονται: 

Σεβασμός σε όποια γωνιά της γης κι αν γεννηθώ, με όποια θρησκεία μου κληρωθεί.
Σεβασμός στην ανθρώπινη μου υπόσταση.
Σεβασμός στη γυναικεία μου φύση.
Σεβασμός στην αυτοδιαχείριση της ζωής μου κι στην ελευθερία των επιλογών μου.

Το όνομα μου είναι γυναίκα.
Και λένε πως σήμερα είναι η μέρα μου. Μα εγώ δεν τη νιώθω ως κάτι το διαφορετικό. Κάθε απλή μέρα που ξημερώνει ευχαριστώ τη γυναικεία ευαίσθητη φύση μου.
Ευγνωμονώ για τη μητρότητα, το σεβασμό και την αγάπη. Που μου χαρίστηκαν ή που πάλεψα για να τα κερδίσω.
Και κάθε μέρα θυμάμαι εκείνες που δεν είναι τυχερές όπως εγώ. Και παλεύω για εκείνες. Γιατί έτσι πρέπει.
Και σέβομαι και θαυμάζω όσες αγωνίζονται.
Όσες ηρωίδες της ζωής τα βάζουν με αναπηρίες, αρρώστιες, φανατισμούς, κακοποίηση και καταπίεση.
Όσες ηρωίδες παλεύουν με αντίξοες συνθήκες για όσα σε μένα είναι δεδομένα: ο σεβασμός, η υγεία, η ελευθερία, η ισότητα.
Την ημέρα που κι εκείνες θα κοιταχτούν στον καθρέφτη και θα ευχαριστήσουν τη γυναικεία τους φύση, δίχως να τη νιώθουν πάνω τους βαριά κατάρα, θα γιορτάσω.
Και δε θα με νοιάξει αν θα είναι 8 Μάρτη, 5 Απρίλη ή 20 Σεπτέμβρη.
Εκείνη η μέρα θα είναι απλά λαμπερή κι όμορφη. Θα είναι όντως η Μέρα της Γυναίκας.

πηγη:anapnoes.gr/ Στεύης Τσούτση.