Ο «Φον Δημητράκης», το κορυφαίο έργο του Δημήτρη Ψαθά, που γράφτηκε μέσα στην περίοδο της κατοχής,1942 και ανέβηκε το 1946 στην περίοδο του Εμφυλίου είναι μια σπαρταριστή σάτιρα πάνω σ' ένα επίκαιρο θέμα: το πάθος για εξουσία.
Η υπόθεση εκτυλίσσεται σ' ένα αστικό σπίτι της Αθήνας της Κατοχής του 1942. Δημήτρης Χαρίτος είναι ένας αποτυχημένος και δειλός πολιτευτής, ο οποίος μέσα στην Κατοχή βρίσκει την ευκαιρία να πραγματοποιήσει το μεγάλο του όνειρο, να γίνει Υπουργός, συνεργαζόμενος όμως με τους Γερμανούς.
Μέσα όμως στο σπίτι του και πίσω από την πλάτη του επικρατούν
αντίθετες τάσεις.
Η οικογένειά του σε αντίθεση με εκείνον αποτελείται από πατριώτες, ο γιός του είναι αντάρτης στα βουνά, η κόρη του λαμβάνει ενεργό μέρος στην αντίσταση, ενώ ο αδερφός του ο Λεωνίδας, δάσκαλος στο επάγγελμα, και αγωνιστής ανοίγει μέσα στην Κατοχή μπακάλικο, απ' όπου διακινεί στα κρυφά πολεμοφόδια στους αντάρτες στο βουνό πίσω από την πλάτη του. Ο Δημητράκης καμαρώνει για την υπουργική του καρέκλα, μέχρι που έρχεται η στιγμή να πάρει μία μεγάλη απόφαση.
Πίσω από τη έξοχη κωμωδία χαρακτήρων του Δημήτρη Ψαθά, βρίσκεται σε όλη του την οξύτητα το τραγικό στοιχείο. Θίγεται το θέμα της εξάρτησης των ανθρώπων από την εξουσία, η επικινδυνότητα της αρρωστημένης φιλοδοξίας, ενώ παράλληλα τίθεται το δίλημμα αν οι επιλογές των ανθρώπων πρέπει να γίνονται σύμφωνα με τη συνείδηση ή με το συμφέρον.
Κριτικές
«Τύποι προδοτών υπάρχουν πολλών λογιών. Ο Φον Δημητράκης δεν είναι ο στυγνός προδότης που τραβά τον δρόμο του με πλήρη συνείδηση του έργου του. Είναι ο κωμικοτραγικός Ρωμιός πολιτικάντης που τους ειρηνικούς καιρούς απέτυχε και γελοιοποιήθηκε οικτρά ζητώντας την ψήφο του λαού, κι όμως τον καίει πάντα ο καημός ν' ανέβει.
«Τύποι προδοτών υπάρχουν πολλών λογιών. Ο Φον Δημητράκης δεν είναι ο στυγνός προδότης που τραβά τον δρόμο του με πλήρη συνείδηση του έργου του. Είναι ο κωμικοτραγικός Ρωμιός πολιτικάντης που τους ειρηνικούς καιρούς απέτυχε και γελοιοποιήθηκε οικτρά ζητώντας την ψήφο του λαού, κι όμως τον καίει πάντα ο καημός ν' ανέβει.
Έναν τέτοιο τύπο είχα υπ' όψιν μου πάντα ν' ανεβάσω στη σκηνή. Τοποθετώντας τον μέσα στην Κατοχή, είχα την ευκαιρία να τον αναπτύξω και να τον φωτίσω, γιατί τους ανθρώπους αυτούς, που τον καιρό της ελεύθερης ζωής αποδοκίμασε και γελοιοποίησε ο λαός, ήρθε ν' αποζημιώσει η ‘μεγάλη ευκαιρία' που παρουσιάστηκε.
Τα υπουργεία, τις νομαρχίες και τους δήμους τα καβαλούσε ο καθένας, αρκεί να ήταν πρόθυμος να πουλήσει την ψυχή του στον διάβολο.
Την πουλήσανε πολλοί που τους έκαιγε ο καημός της εξουσίας. Πρόσωπα απίθανα και γελοία χίμηξαν στ' αξιώματα, την ώρα που ο Ελληνικός λαός αγωνιζότανε τον υπέρτατο αγώνα για τη λευτεριά του…»
είχε γράψει ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΨΑΘΑΣ για τον ήρωά του.
"..Ο Φον Δημητράκης είναι μία σπαρταριστή κωμική σάτιρα πάνω σ' ένα τραγικό θέμα: το πάθος για εξουσία. Ο κεντρικός χαρακτήρας του έργου έχει μία θεατρική ανάπτυξη σχεδόν ιδανική [...] Ο χαρακτήρας αναπτύσσεται και φαίνεται μέσα σε μια σιγουριά έξαρσης ως εκπρόσωπος μιας τάξης και ως προϊόν μιας συγκεκριμένης κοινωνικής δομής. Ο Δημητράκης παράγεται από μια ιδεολογία που θητεύει χρόνια στον καθημερινό φασισμό, πολύ πριν ο φασισμός εμφανιστεί ως επίσημη ιδεολογία της ισχύος. Γι' αυτό το έργο του Ψαθά δεν είναι δέσμιο της επικαιρότητάς του. Οι φον Δημητράκηδες πλήθυναν τα τελευταία χρόνια στον τόπο, προϊόντα μιας ιδεολογίας, που απολυτοποιεί την ισχύ, που εξατομικεύει το κέρδος, που μονοπωλεί τον πατριωτισμό, που θεωρητικοποιεί την προδοσία. [...] Στο Φον Δημητράκης δε γελοιοποιείται ένας άνθρωπος, ξεσκεπάζεται μια νοοτροπία, μια αγωγή, ένα κοινωνικό ιδεώδες. [..] Η εποχή των φον Δημητράκηδων και οι άνθρωποί τους γίνονται μοντέλα για κάθε εποχή, όσο η κοινωνία βράζει στο ζουμί της. [..] Ο Φον Δημητράκης είναι μία πολιτική κωμωδία μόνο, που η θέση της, σωστά δε λέγεται, αλλά παράγεται και επιβάλλεται από τη δραματική της υφή."
Κλειδιά και Κώδικες του Θεάτρου, ΚΩΣΤΑΣ ΓΕΩΡΓΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ, Βιβλιοπωλείο της ΕΣΤΙΑΣ
1946, Ενωμένοι Καλλιτέχνες, Αιμίλιος Βεάκης
1979, Θέατρο Αλάμπρα, Θύμιος Καρακατσάνης
1989 (24 Φεβρουαρίου), ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Αγρινίου
1993 (15 Φεβρουαρίου), Εθνικό Θέατρο, Κεντρική Σκηνή
1999, Θέατρο Βεάκη, Θύμιος Καρακατσάνης
2013, Θέατρο Μουσούρη, Πέτρος Φιλιππίδης
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα
Ο Δημήτρης Ψαθάς καταγόταν από την Τένεδο αλλά γεννήθηκε στην Τραπεζούντα του Πόντου τον Οκτώβριο του 1907. Το 1923, με τη Μικρασιατική καταστροφή, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου ολοκλήρωσε τις σπουδές του και αφιερώθηκε στη δημοσιογραφία, την ευθυμογραφία και το θέατρο. Το 1925 ξεκινάει τα πρώτα δημοσιογραφικά του βήματα από τις σελίδες της εφημερίδας Ελεύθερον Βήμα.
Ήταν πολυγραφότατος Έλληνας χρονογράφος, δημοσιογράφος και θεατρικός συγγραφέας.
Τα περισσότερα από τα θεατρικά του έργα έχουν γίνει κινηματογραφικές ταινίες με τεράστια επιτυχία. Τα έργα του γνώρισαν τη διεθνή αναγνώριση και μεταφράστηκαν στα αγγλικά, τα γαλλικά, τα ρωσικά, τα ρουμανικά και τα τουρκικά, και παίχτηκαν σε πολλές χώρες του κόσμου. Υπήρξε σύμβουλος της Εταιρίας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων καθώς και μέλος της Ενώσεως Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών (ΕΣΗΕΑ). Πέθανε στις 13 Νοεμβρίου 1979 στην Αθήνα.
Για το ραδιόφωνο: Χλόη Λιάσκου, Βιβέτα Τσιούνη, Ουρανία Μαμάη, Ουρανία Μπασλή, Μάκης Πανώριος, Γιάννης Κάσδαγλης, Τόλης Πολάτος, Θεοδόσης Ισαακίδης, Κώστας Χατζούδης, Αντώνης Κουτσελίνης
Στο ρόλο του Φον Δημητράκη, ο Σταύρος Παράβας
πηγη:isobitis.com/lifo.gr/to-theatro.blogspot.com/el.wikipedia.org/protothema.gr
Τα περισσότερα από τα θεατρικά του έργα έχουν γίνει κινηματογραφικές ταινίες με τεράστια επιτυχία. Τα έργα του γνώρισαν τη διεθνή αναγνώριση και μεταφράστηκαν στα αγγλικά, τα γαλλικά, τα ρωσικά, τα ρουμανικά και τα τουρκικά, και παίχτηκαν σε πολλές χώρες του κόσμου. Υπήρξε σύμβουλος της Εταιρίας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων καθώς και μέλος της Ενώσεως Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών (ΕΣΗΕΑ). Πέθανε στις 13 Νοεμβρίου 1979 στην Αθήνα.
Στο ρόλο του Φον Δημητράκη, ο Σταύρος Παράβας
.png "English"){kind=small}
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου